• ฝากรักเราไว้ ณ ปลายฟากฟ้า •
🇸🇪🇷🇮🇪🇸:♞: the Romance of the Sunset
• ฝากรักเราไว้ ณ ปลายฟากฟ้า • ✨👇✨ link โหลด eBook :
โปรย
“คุณจะแต่งงานเร็วๆ นี้” เขาพูดพร้อมกับพยายามปลอบโยนอย่างงุ่มง่าม “แล้วคุณจะพอใจมากขึ้น”
“หนูขอถามได้ไหม” เธอพูด “คุณคิดว่าหนูจะต้องแต่งงานกับใคร?”
เขาส่งเสียงที่ฉุนเฉียว เพราะเขารู้สึกท่าทีของหลังการเคลื่อนไหวในเชิงปฏิเสธของเธอ
"ทำไมล่ะ ในเมื่อคุณต้องการความสุขอันแสนขมขื่น ความทุกข์ยากแบบเดียวดายไม่ใช่หรือ?"
"ทำไมล่ะ หนูไม่ควรโกรธหรือไง คุณกำลังยัดเยียดหนูไปแต่งงานกับผู้ชายอื่น"
"มันเป็นความต้องการของพี่วิลเลี่ยม และไรอันก็ดูเหมือนจะชอบคุณอยู่แล้วตั้งแต่เด็ก"
เขาระเบิด และการแสดงออกบางอย่างซึ่งความดื้อรั้นซึ่งไม่ได้กระทบเขาในตอนแรก ทำให้เขารู้สึกเย็นชาในตอนนี้ เขาผลักเธอออกไป แต่เธอยังคงอยู่ที่นั่น ค่อนข้างซีด สำลัก หลับตาลง จากนั้นความโกรธของลอร์ดอาเธอร์ก็หายไป ด้วยเสียงร้องไห้เล็กๆ เขาลุกเดินออกไปอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านและกลับเข้ามาหาเธอและจับตัวเธอไว้อีกครั้ง
"ฟังนะ ลีออน" เสียงอ่อนลง ทุกข์ยากกับเสียงร้องไห้ของเธอ
“หนูเกลียดคุณ!” เธออุทาน
"ทำไม?"
“หนูเกลียดคุณ!”
แล้วเขาก็ร้องออกมาว่า
"แล้วแต่เลย แม่สาวเจ้าอารมณ์!"
แนะนำตัวละคร
ลีโอเน่ โนเอล
(แด๊ดดี้) อาเธอร์ เบลมัวร์
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นฮ็อตโรมานซ์สำนวนแปลที่อาจจะเกินมาตรฐานที่หลายคนคุ้นเคย แต่ก็ยังคงเป็นงานวรรณกรรม ในหมวดหมู่นิยาย จึงไม่มีอันตรายต่อสัตว์หรือคน สำหรับชื่อ ตัวละคร สถานที่ และเหตุการณ์ที่บรรยายออกมานับเป็นผลงานจากจินตนาการของผู้สร้างผลงานชิ้นนี้ล้วนๆ ดังนั้น ความคล้ายคลึงใดๆ กับชื่อ สถานที่ วันที่ และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง .. นั่นคือเรื่องบังเอิญ ..
ติดตามกันบนโซเชียลมีเดียเพื่อรับข่าวสารล่าสุด!
Instagram: @niyayzap
Facebook: @NiyayZAP
🍁 ⍣⍣⍣ ราคาบน Apple อาจจะแตกต่างกันมาก แนะนำให้คุณนักอ่านเลือกโหลดผ่านทาง web 'MEBmarket' ที่นั่นคุณจะได้ราคาที่ต่ำกว่าและสามารถอ่านนิยายผ่าน Application ได้ตามปกติเหมือนเดิมนะคะ ⍣⍣⍣ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกโหลดค่ะ 🍁
“คุณจะแต่งงานเร็วๆ นี้” เขาพูดพร้อมกับพยายามปลอบโยนอย่างงุ่มง่าม “แล้วคุณจะพอใจมากขึ้น”
“หนูขอถามได้ไหม” เธอพูด “คุณคิดว่าหนูจะต้องแต่งงานกับใคร?”
บทที่ 1 : แด๊ดดี้ที่ดื้อรั้น
ธรรมชาติมีสีสันมากมายในฤดูใบไม้ร่วงปีนั้น น้ำค้างแข็งมาช้าจนใบไม้ไม่ค่อยๆ เปลี่ยนสีเขียว อยู่มาวันหนึ่ง ราวกับมีเวทมนตร์ มีสีทองอยู่ท่ามกลางสีเขียว และอีกอันหนึ่งมีสีม่วงและสีแดง จากนั้นยอดเขาก็สว่างไสวไปด้วยดงแอสเพน และเนินเขาของเสจส่องแสงสีเทาอ่อนในแสงแดด และเถาองุ่นที่อยู่บนรั้วหินก็หลุดออกไปเป็นแนวทองสัมฤทธิ์ และต้นเฟิร์นใต้หน้าผาก็ร่วงโรยอย่างรวดเร็ว และสไลเดอร์หินขนาดใหญ่และท่อนซุงสีดำโดดเด่นในเงามืด
ดอกโคลัมไบน์บานสะพรั่งทั่วต้นเดลส์ท่ามกลางต้นสน ก้านดอกที่สวยงามและดอกหนา ดอกสีขาวอมฟ้าที่หอมหวานและอ่อนที่สุด พวกเขาเงยหน้าขึ้นสู่แสงสว่างโดยไม่ขยับเขยื้อน ในป่าแอสเพนที่ซึ่งหญ้ากำลังเปลี่ยนเป็นสีทอง ดอกอ่อนๆ ของหญ้าปลิวไปตามลมอย่างงดงาม พยักหน้าและแกว่งไกว งดงามและประณีตที่สุดของดอกไม้ป่าที่ซ่อนตัวอยู่ในซอกร่มเงา หอมหวานราวกับดวงดาวในความมืดอันเงียบสงบของป่าเขา ที่เธอกำลังมองมันผ่านสายตาที่เพ้อฝัน
“เลโอเน่” เจ้าของเสียงร้องเรียกหาใครบางคนด้วยเสียงดังๆ
“คุณอยู่ที่ไหน ที่นี่ ที่นั่น ทุกที่ ยกเว้นในที่ที่คุณควรจะอยู่”
ผู้พูดเป็นชายรูปร่างสูงกำยำ ใบหน้าตาดี หล่อเหลาเข้มคม มีดวงตาสีฟ้าที่เข้มดุจสีเพลิงของท้องฟ้าที่สดใส ที่ยืนอยู่ในลานบ้านของตนเอง เงยหน้ามองดูวันที่อากาศอบอุ่นขึ้นสำหรับความพยายามของเขาในการตามหาหลานสาวกำพร้าที่เขาเลี้ยงดูเธอมาตลอดสิบเก้าปี
“ลีออน” เขาร้องเรียกเธออีก..ครั้งแล้วครั้งเล่า
ในที่สุดก็ได้คำตอบว่า “หนูอยู่นี่ค่ะ แด๊ดดี้”
เด็กสาวที่สวยงดงามราวเทพธิดา สง่า โอหัง กล่าวขึ้นเบื้องหลังเขาอย่างเยียบเย็น
“หนูหวังว่าคุณจะไม่ตะโกนเสียงดัง หนูค่อนข้างแน่ใจว่าคนที่รัฐโคโลนห์นี้เลยสามารถได้ยินคุณได้ คุณต้องการอะไร?”
“คุณทำห่อข้าวสำหรับมื้อกลางวันที่ฉันขอไว้ คุณได้ทำเสร็จแล้วหรือยัง?” เขาพูด.
"ไม่" เธอตอบอย่างบูดบึ้งและท้าทายอย่างเห็นได้ชัด "หนูไม่ได้ทำ"
"ฉันคงจะต้องออกไปตรวจงานที่ไร่สายอีกหน" เขากล่าว “เพราะฉันคงต้องลงมือทำมันเอง”
เขากลับเข้าไปในบ้านโดยไม่พูดอะไรอีก อาเธอร์ไม่เคยตำหนิลีโอเน่ เขามักปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการ
แม้เขาจะดูผิดหวัง แต่ก็ผู้ชายเลือดขุนนางที่สง่างามภูมิฐานตรงหน้า และลีโอเน่ก็พบว่าตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเธอไม่เคยเห็นอารมณ์โกรธเกรี้ยวจะปรากฏออกมาบนใบหน้าจากผู้ปกครองหนุ่มของเธอให้เธอได้เคยเห็นเลยสักครั้งเดียว แต่เธอเองต่างหากที่กำลังตกอยู่ในอารมณ์เข้มข้นร้ายๆ ซึ่งบังเอิญอย่างจริงจังที่ช่วงนี้แม่บ้านและแม่ครัวมือดีที่มีของเขาลาออกไปไม่นาน และเขาก็ยังหาคนใหม่มาแทนที่ไม่ได้ในตอนนี้ ดังนั้นมื้ออาหารที่ฟาร์มปศุสัตว์อันแสนวุ่นวายของที่นี่จึงยังไม่มีใครจัดการ ยกเว้นหลานสาวที่เป็นนายหญิงของบ้านผู้ดื้อดึงคนนี้ แต่เธอไม่ยอมทำมันให้ดี เพราะพวกมันถูกละเลยโดยสิ้นเชิง
นับจากปีที่แล้วที่เธอกลับมา โดยปกติแล้วเธอรับตำแหน่งเป็นนายหญิงของบ้านได้ดีอย่างไร้ที่ติ เธอดูแลฟาร์มและผลิตภัณฑ์นม เอาใจใส่ไก่และนกพิราบด้วยความรักใคร่ ที่ไร่มักจะถูกส่งออกไปด้วยเนยสีเหลืองเข้มและไข่ที่วางใหม่ที่จะถูกส่งไปในตลาดทุกเช้า ในขณะที่เขาจะออกไปดูแลไร่และปศุสัตว์ที่กว้างใหญ่กับเหล่าคาวบอยของเขา แต่ตั้งแต่วินาทีที่เขาพูดคุยเรื่องนั้นกับเธอ ก็ดูเหมือนชีวิตของเขาก็กลายเป็นภาระสำหรับเขา
เขาเข้าไปในโรงรีดนมของเขาและพบว่าทุกอย่างผิดปกติ ครีมหก เนยบูด; แต่เมื่อเขามองไปที่เจ้าหญิงน้อยที่มีดวงตาสีเข้มด้วยใบหน้าปนสเปน เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรกับเธอสักคำ
เขาแนะนำเธออย่างถ่อมตนว่าสิ่งต่างๆ อาจแตกต่างออกไป แต่เธอก็ตอบโต้เขากลับไปด้วยการประชดประชันที่จะทำให้เขาเงียบเป็นเวลาสองวันมาแล้วเป็นอย่างน้อย ถึงกระนั้นเธอก็รักผู้ชายที่ยิ่งใหญ่และดื้อรั้นคนนี้ซึ่งชื่นชมเธอสุดหัวใจและรักเธอด้วยจิตวิญญาณคนนี้ จนหลายครั้งเธอก็เจ็บปวดในหัวใจตนเองอย่างมากล้นกับความงุ่มง่ามและดื้อดึงของเขาเอง
ลอร์ดอาเธอร์ เบลมัวร์เป็นบุตรชายคนที่ห้าของเอิร์ลผู้ยิ่งใหญ่ แต่ตามศักดินา บุตรชายคนที่ห้าแทบจะไม่ได้มีโอกาสได้รับการแต่งตั้งและเป็นผู้สืบทอดทรัพย์สมบัติของวงค์ตระกูล แต่ท่านเอิร์ลมีที่ดินภายใต้การดูแลหลายพื้นที่ ดังนั้นลอร์ดอาเธอร์ เบลมัวร์จึงโชคดีที่ได้รับการโอนกรรมสิทธิ์ให้เป็นเจ้าของที่ดินส่วนหนึ่งของบิดาของเขาที่นี่เอง .. ซึ่งมันแลกมาจากการที่มันตั้งอยู่ในชนบทบนพื้นที่ที่สงบและห่างไกลผู้คนเหลือเกิน
ใบหน้าที่สวยละมุน งดงามที่สุดของลีโอเน่มีรอยอารมณ์ร้ายๆ อย่างเห็นได้ชัด และเธอไม่สนใจที่จะปกปิดมัน
หลายๆ ครั้งที่เลโอเน่เคยอยู่ในบ้านและจ้องมองไปที่กระจกของเธอ เธอมักจะมองเห็นดวงตาสองดวงที่มืดมิด เต็มไปด้วยประกาย สุกใส เปล่งปลั่ง และส่องสว่าง ดวงตาที่สามารถล่อลวงและโน้มน้าวคนได้ ใบหน้ารูปไข่ที่สวยงามซึ่งมีลักษณะที่สมบูรณ์แบบ คิ้วโค้ง ขนตางอน เข้ม; ริมฝีปากแดงหวานราวกับกลีบกุหลาบ แก้มและคางที่สวยที่สุดพร้อมลักยิ้มที่หายาก ใบหน้าของจักรพรรดิเหมาะสำหรับมงกุฎของราชินีหรือมงกุฎของจักรพรรดินี แต่อยู่นอกสถานที่ เพราะเธอยืนอยู่ในฟาร์มที่เรียบง่ายแห่งนี้ เธอมีไหล่ที่ลู่ ละมุน แขนที่เรียวยาวเสลาอย่างสวยงาม และรูปร่างที่สมบูรณ์แบบทั้งความสมมาตรและความสง่างาม
เหตุใดสาวน้อยผู้นี้ซึ่งมีความงามราวกับเจ้าหญิงจึงมาอยู่บ้านไร่? มันเป็นเรื่องราวที่เรียบง่าย
ลอร์ดอาเธอร์ เบลมัวร์ แห่ง แซกตัน เจ้านายของฟาร์มปศุสัตว์ที่ยิ่งใหญ่มีพี่ชายบุญธรรมคนหนึ่งผู้รักความโรแมนติกและการเดินทาง
อัล โนเอล หลังจากพยายามทุกอาชีพและทุกวิถีทางในการหาเลี้ยงชีพ ในที่สุดก็ตัดสินใจเป็นวิศวกรโยธา เขาไปสเปนเพื่อช่วยสร้างทางรถไฟในจังหวัดอันดาลูเซีย และที่นั่นตกหลุมรักและแต่งงานกับชาวอันดาลูเซียที่สวยงาม ชื่อ บรีทริซ
บรีทริซ ผู้มีดวงตาสีเข้มเสียชีวิตในวันเดียวกับที่ลีโอเน่เกิด และพ่อหนุ่มซึ่งฟุ้งซ่านกับการสูญเสียของเขา จึงพาลูกกลับบ้านที่อังกฤษ อดีตแม่นมวัยชราที่เคยเลี้ยงดูลอร์ดอาเธอร์มาในคฤหาสน์ใต้ตระกูล แซกตัน ก็ได้รับเด็กหญิงคนนั้นไว้ และอาเธอร์ เบลมัวร์ก็ยินยอมให้แม่นมของเขาเลี้ยงดูลีโอเน่เอาไว้ในฐานะลูกสาวของเขาเอง จนกระทั่งแม่นมชราเสียชีวิตไปแล้วเมื่อสิบปีก่อน ลีโอเน่ในวัยเก้าปีจึงถูกส่งมาอยู่ที่บ้านไร่ของเขานับแต่นั้นมา
สองพี่น้องที่ต่างสายเลือด ที่ถูกเลี้ยงดูคู่กันมานั้นแตกต่างกันเหมือนดั่งแสงสว่างและความมืด อัลเป็นคนที่รวดเร็วและเฉลียวฉลาด ส่วนอาเธอร์เป็นคนนิ่ง เคร่งขรึม สุภาพจนดูเฉื่อยเฉย เย็นชา หน่ายสังคมและเข้ากับผู้คนค่อนข้างยาก
ลอร์ดอาเธอร์ไม่เคยแต่งงานแม้ว่าเขาจะหล่อและร่ำรวยมหาศาลมากๆ นั่นเป็นเพราะเขาไม่เคยมีเวลา; แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมอบความรักทั้งหมดให้กับเด็กตาสวย สีดำ ซึ่งถูกนำพามาที่บ้านของเขาเมื่อสิบเก้าปีที่แล้วมากโดยไม่เคยมีใครกล่าวเป็นคำพูดได้
แต่สำหรับ ลีโอเน่ คุณสามารถจินตนาการถึงความรู้สึกที่นกหงส์หยกที่สดใสและสวยงามจะออกลูกไว้ในรังของนกอินทรีก็อาจจะได้ แต่การปรากฏตัวของเด็กหญิงที่สวยงามอย่างน่าทึ่งและมีเสน่ห์ ณ ฟาร์มกลางชนบทก็น่าทึ่งเหมือนกันมาก และผู้คนโคโลนห์ก็ชอบมองดูเธอด้วยความประหลาดใจ แน่นอนว่าความงามของเธอทำให้พวกเขาตื่นตาตื่นใจ แต่การท้าทายของเธอทำให้พวกเขาขบขัน พวกเขามักไถ่ถามกันว่า…ความเย่อหยิ่ง มั่นใจ ฉลาดรู้ถึงความต้องการและมุ่งมั่นเพื่อจะได้มันมาครองของเธอที่มากล้นนั้นมาจากไหน
อาเธอร์เจ้าของฟาร์มมักจะพูดช้าๆ ว่า..หลังจากลีออนอายุได้เพียงเจ็ดขวบ เขาต้องลาออกจากธุรกิจต่างๆ เพื่อแยกตัวออกมาดูแลที่ดินมรดกผืนนี้ของบิดา กระทั่งสองปีต่อมา เมื่อเธออายุได้เก้าขวบ เขาก็เดินทางกลับไปรับตัวมาอยู่ด้วยกันที่นี่หลังการเสียชีวิตของแม่นมของเขาที่เลี้ยงเธอไว้แต่แรกเริ่ม น่าเศร้าที่ลอร์ดหนุ่มจะสารภาพว่า..ยามเป็นเด็กเล็กๆ ในวัยของเธอ เขาได้มอบความรู้สึกสดใสทุกอย่างไว้ในกำมือของเด็กน้อยที่งดงามน่ารักน่าทึ่งอย่างเธอไปหมด เธอสามารถจัดการผู้ชายตัวใหญ่วัยหนุ่มอย่างเขาด้วยการกระทืบเท้าเล็กๆ ของเธอ และด้วยการแค่จ้องมองดูแววตาที่สดใสของเธอเพียงแวบหนึ่งก็สามารถทำให้เขาไร้เรี่ยวแรงทันที .. เหมือนยักษ์ตัวใหญ่ที่ถูกมัดมือและเท้าไว้ด้วยเชือกแห่งเวทมนตร์ และลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่ก็รู้ดีและมักภาคภูมิใจว่าเธอเป็นเด็กที่ค่อนข้างอยู่เหนือผู้คนส่วนใหญ่ที่รายล้อม ที่หลายคนเข้าใจถึงความงาม การท้าทาย ความภาคภูมิใจของเธอ
แต่ลอร์ดอาเธอร์ เบลมัวร์ผู้ซื่อสัตย์หรือแด๊ดดี้ที่ดื้อรั้นก็มักทำให้เธองุนงงในหลายหน
เขาทำอย่างดีที่สุดในทุกวิถีทาง แต่เขามีจิตสำนึกที่ไม่สบายใจว่าสิ่งที่ดีที่สุดของเขาเป็นเพียงความพยายามที่ไม่ดี เหมือนบางครั้งเขาพยายามจะผลักไส เขาส่งเธอไปโรงเรียนที่ดีที่สุดในโคโลนห์ และจากนั่นในวัยสิบห้าเขาก็ส่งเธอไปเรียนสี่ปีที่เดนเวอร์ ซึ่งที่โรงเรียนทั้งหลาย เธอเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างได้ดี...ยกเว้นการเชื่อฟัง
บทที่ 2 : หนูจะต้องแต่งงานกับใคร?
ดังนั้นตอนนี้เธอจึงกำลังอยู่ในวัยสิบเก้า หลังจากเรียนจบจากที่นั่นเธอจึงยินดีที่จะกลับมาหาเขาอีกหน
เธอเติบโตขึ้นมาเป็นสาวสวยอย่างไม่ต้องสงสัย และเธอดีใจที่คนอื่นเห็นมันและชื่นชมเธอ
แต่กลับเจ้านายหนุ่มของเธอ .. อาเธอร์
เธอไม่เคยรู้อะไรภายใต้ใบหน้าหล่อเหลา นิ่งเฉยของเขาเลยว่าคิดอะไร
ด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ เธอเริ่มชักบังเหียนของม้าให้ก้าวต่อไปข้างหน้า ผ่านสวนเกษตรและเดินผ่านประตูออกไปที่ตรอก จากตรอกสู่ถนนสูง และเธอยืนอยู่ที่นั่น พิงประตูรั้วสีขาวของไร่อันกว้างใหญ่ไพศาล เฝ้าดูฝูงสัตว์ที่พวกมันดื่มน้ำจากสระน้ำลึกที่ใสสะอาด
แสงแดดสาดส่องมาที่เธอเต็มๆ และลำแสงอันอบอุ่นและอ่อนหวานไม่เคยตกกระทบกับสิ่งใดที่น่ารักกว่านี้อีกแล้ว ข้อเสียประการเดียวของความสมบูรณ์แบบของภาพคือ: เธอดูไม่กลมกลืนกับฉากหรือทิวทัศน์ชนบทอันเงียบสงบ ทุ่งข้าวโพดสีทอง ทุ่งหญ้าเขียวขจี ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาที่มีนกร้อง ยอดแหลมสูงของนกน้อย โบสถ์ เมืองเล็กๆ ที่มีเสน่ห์ในระยะไกล ลำธารที่ไหลเอื่อยๆ
แม้เธอจะดูไม่กลมกลืนกับที่นี่ทั้งหมด แต่โดยก่อนหน้าลีโอเน่ก็ได้รับการดูแลที่สมบูรณ์แบบ ด้วยพื้นหลังที่เป็นภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะและน้ำตกที่มีฟอง และที่นี่ เมื่อเธอมองออกไปนอกสถานที่ เธออยู่ในฟาร์มในชนบท แม้เธอจะสวมเพียงชุดธรรมดาๆ แต่เธอมีความงามสง่าดุจธิดาแห่งสเปนที่มีแดดจัด ความงามของเธอเป็นแบบที่แปลกประหลาด มืดมน น่าหลงใหล และงดงามราวกับภาพวาดของอัญมณี ทับทิม กุหลาบดามัสก์ หรือดอกเสาวรส
มีโลกที่สดใสประดับอยู่ในใบหน้าของเธอ น่าหลงใหล ผู้นำ อำนาจ; หากจะมีศิลปินคนใดที่กำลังมองหาต้นแบบสำหรับราชินีผู้ยิ่งใหญ่ที่พิชิตโลก เขาอาจจะเลือกเธอสำหรับวีรสตรีผู้ยิ่งใหญ่บางคนที่ผู้ชายต้องต่อสู้อย่างบ้าคลั่งจนเสียชีวิตเพื่อจุมพิตเพียงปลายนิ้วมือนุ่มๆ ของเธอ
แต่พวกเขาคงต้องมาตามหาเธอได้ในฟาร์มแห่งนี้เท่านั้นนะ!
จากไก่ในสนามไปจนถึงนกพิราบสีฟ้าและสีขาวบนหลังคา ฝูงแกะ ฝูงวัว หมี สิงโต หมาป่า และไม่มีใครปฏิเสธว่าลอร์ดอาเธอร์เป็นสุภาพบุรุษหนุ่มที่มั่งคั่ง แต่เขาก็ดื้อดึง และงุ่มง่าม ความรู้สึกช้า
ซึ่งเธอคงต้องจัดการทำอะไรสักอย่างด้วยตนเองก่อนจะสายเกินไป!
ไม่มีคำพูดใดที่จะบอกว่ามันเป็นอย่างไร เธอยืนอยู่ข้างประตูรั้วโดยถือริบบิ้นหมวกไว้ในมือ
สวยงาม ยโสโอหัง ท้าทาย ด้วยพลังแห่งความหลงใหลในตัวเธอซึ่งอาจเป็นคุณลักษณะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ
แต่เธอกำลังบูดบึ้งมากกับสิ่งที่ลอร์ดหนุ่มจากตระกูลดีผู้ยิ่งใหญ่ ที่อุปการะเธอ พูดคุยกับเธอเมื่อสองสามเดือนก่อน
“คุณจะแต่งงานเร็วๆ นี้” เขาพูดพร้อมกับพยายามปลอบโยนอย่างงุ่มง่าม “แล้วคุณจะพอใจมากขึ้น”
“หนูขอถามได้ไหม” เธอพูด “คุณคิดว่าหนูจะต้องแต่งงานกับใคร?”
"กินข้าวกันเถอะ" เขาพูด
พวกเขานั่งที่โต๊ะซึ่งพ่อครัวจากฟาร์มคนหนึ่งผู้ปรุงอาหารกำลังยกอาหารจานนึ่งลงจากเตาเอามาเสิร์ฟ เหล่าอาหารดูเหมือนจะค่อนข้างหรูหราในเย็นวันนี้โดยลีโอเน่ไม่ทราบว่าเพราะอะไร ก่อนจะมารู้ทีหลังว่าท่านลอร์ดหนุ่มคงอยากเอาใจเธอเมื่อเขาต้องการจะพูดเรื่องพิเศษที่เธอไม่ต้องการ
“ดูนี่สิ สาวน้อยของฉัน” เขาตอบอย่างเคร่งขรึมเมื่อเธอยังจะถามถึงเรื่องที่ติดค้างในใจ มื้อนี้ดูเหมือนเป็นมื้อพิเศษเพื่อเอาใจคนนั่งตรงข้าม ดังนั้นเขาจึงต้องมีเรื่องสำคัญที่จะพูด "ฉันคิดว่าจดหมายจากไฮยาร์นำข่าวของลอร์ดไรอันมาให้เรา พี่ชายของฉันบอกกว่าเขาจะมาที่นี่ เขาอาสาจะมาช่วยงานเราที่ไร่"
ลอร์ดหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่โบกจดหมายในมือใหญ่ๆ ของเขาไหวไปมา และเมื่อเขาเอื้อมไปวางบนไหล่ของเธอ และความเย็นชาที่ปกคลุมอยู่ก่อนหน้าของเขาดูอ่อนลงอย่างน่าประหลาด ลอร์ดไรอันเป็นหลานชายของเขาที่ท่านลอร์ดหนุ่มรักมากเป็นพิเศษ อายุไม่ต่างจากเขาไกลมาก เรียกว่าแทบเป็พี่น้องกันได้ยังได้ เพราะลอร์ดไรอันเป็นบุตรชายคนโตของพี่ชายคนโตของท่านลอร์ดอาเธอร์
ไรอัน คือคนในคฤหาสน์หลังโตเรียกเขาเสมอด้วยคำอื่นๆ ที่ไม่เข้าหูลอร์ดวิลเลี่ยมผู้เป็นพ่อของเขา ลอร์ดไรอันถูกส่งไปรัฐไฮยาร์เมื่อสามปีก่อนที่ลีโอเน่จะมาอยู่ที่นี่และถูกส่งไปเรียนในโรงเรียนที่เดนเวอร์ เธอจึงมิได้พบเขาเป็นเวลากว่าเจ็ดปีถึงแปดปีกว่า หรือมากกว่านั้นเธอก็จำไม่ได้ แต่เธอจำเขาได้ดีมากว่า เขาเป็นเด็กชายตัวโตที่ขี้โมโห สูงเพรียว ว่องไว ผิวขา ตาสีฟ้า ผมสีทอง หล่อเหลา ซุกซน เกเร ผู้ซึ่งหลายหนเขามักทำให้ชีวิตวัยเด็กของเธอแทบทนไม่ไหวเลย
"แด๊ดดี้!" ดวงตาสีเข้มคู่โตของลีโอเน่เบิกกว้าง เมื่อสมองตีความคำพูดเขาไว้ก่อนจะระเบิดคำพูดออกมา "แต่งงานกับลอร์ดไรอัน!... ทำไมคะ หนู–หนูจำเขาแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ!"
"ฮืม!" ลอร์ดหนุ่มถอนหายใจ "ลูกแกะของคุณพลัดหลงและหายไป แต่อีกไม่นานก็เป็นปกติแล้ว ลอร์ดไรอันอยู่ในเครมลินน์ และเขาจะต้องมาในช่วงเดือนกันยายนนี้"
"แต่---หนู--หนูไม่ได้รักเขา" ลีโอเน่ตะกุกตะกัก ตามเวลาที่ระบุว่าเขาจะมามันเหลือเวลาอีกไม่นานเท่านั้น
ดวงตาสีฟ้าดูเหมือนส่องประกายเป็นไฟ เสมือนการคัดค้านที่น่าดึงดูดใจของเธอครั้งนี้ทำให้เขาเจ็บปวด
เธอนึกถึงความอ่อนไหวของเขาที่มีต่อภาพสะท้อนของหลานชายคนโปรดของเขาเสมอ และเขาก็ตอบเธอด้วยเสียงทุ้มแหบห้าว
"ที่รัก แล้วสักเดี๋ยวคุณจะเปลี่ยนไป ฉันคิดว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนช่วยผู้ชายได้มาก เว้นแต่ว่าเธอจะดูแลเขา ยังไงก็ตาม คุณกับไรอันจะแต่งงาน"
"คุณจะให้ลอร์ดไรอันดูแลฟาร์มปศุสัตว์ของคุณหรือไม่" ลีโอเน่ถาม
"ไม่มาก เขามาที่นี่เพื่อเรียนรู้ เขามีแผนที่จะมีไร่เป็นของเขาเองอยู่แล้วที่ไฮยาร์บนที่ดินของวิลเลี่ยมฉันคิดว่าฉันจะลองเขาที่ แซกตัน ของเรา ในฐานะหัวหน้าคนงาน และถ้าเขาดูแลชุด ฉันก็จะคอยดู"
"แด๊ดดี้คะ เขาจะไม่มีวันเข้ากับทีมของปศุสัตว์แซกตัน" ลีโอเน่ยืนยัน และเธอเองก็กำลังแตกตื่นเมื่อเพิ่งนึกได้ว่า ถ้าเธอต้องแต่งงานกับเขา เธอจะต้องติดตามไปอยู่กับสามีที่โน่น
"มันอาจเป็นเรื่องยุ่งยาก ฉันเห็นด้วย แต่ฉันคิดว่าคาวบอยฝีมือดีคนอื่นๆ จะอยู่ที่นี่กันต่อ .. อาจจะยกเว้น รอย ทอร์ตัน และมันคงเป็นเรื่องแย่มากเหมือนกันหากเขาคิดจะจากไปเติบโตที่อื่น"
"ไม่ใช่เรื่องที่ดีที่จะยอมปล่อยคาวบอยที่ดีที่สุดของคุณออกไป หนูได้ยินมาว่าคุณบ่นว่าที่ฟาร์มนั้นขาดผู้ชาย"
"แล้วคุณก็ได้พบกับรอย ทอร์ตันใช่ไหม เขายังตามจีบคุณอยู่หรือเปล่า?" อยู่ๆ เขาก็ถามเธอขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"ไม่ เขาน่าจะยังไม่กลับจากการต้อนวัวด้วยซ้ำ และหนูไม่เห็นว่าเขาเคยทำแบบนั้น .. จีบหนู อย่างที่แด๊ดดี้พูด" เธอตอบ กะพริบตา..จ้องมองคนตรงหน้าตรงๆ และก็โกรธจนหน้าแดง มีเหงื่อที่ปลายจมูก แต่คนมองเธอตีความผิดว่าสาวน้อยตรงหน้ากำลังเขิน
"ทำไม? คุณชอบเขามากเลยเหรอ?" เขาถามอีก ใบหน้านิ่งขณะที่เริ่มรับประทานอาหารต่ออย่างเรียบเฉย
"หนูชอบเขาแน่นอน เขาเกือบจะเป็นพี่ชายของหนูแล้ว" เธอพูดพร้อมจับสังเกตเขาอีก ตาไม่กะพริบ
"แน่ใจหรือว่าคุณไม่ชอบเขามากกว่านี้ ..คุณควรจะพิจารณาสิ่งที่อยู่ในสายลม"
"คุณต่างหากที่ไม่เคยชอบเขาเลย .. ทำไมหรือแด๊ดดี้ คุณคิดว่ามันยุติธรรมดีแล้วเหรอ?" ยั่วยุเขาตามประสาเธอ
"ฉันคิดว่าไม่ใช่" คนตัวใหญ่ไหล่กว้างตอบ และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยือก "อย่างไรก็ตาม เมื่อสามเดือนก่อนฉันบอกรอย ทอร์ตันให้ออกห่างจากคุณ— - เขาไม่ใช่นักชกวัวผู้น่าสงสาร"
"ทำไม? คุณหึงหวงอะไร แด๊ดดี้?" ลีโอเน่ระเบิดคำพูด
"ใช่ แน่นอนฉันคิดว่าฉันหึง ทำไมล่ะ ไม่ได้เหรอ"
และเหมือนเขาเองก็ระเบิด แต่เมื่อสบตาของลีโอเน่ที่ตื่นตะลึงตนตาโต เขาก็พูด
"ลืมอารมณ์ร้ายๆ ของฉันเสีย คุณรู้ดีฉันไม่ชอบทำสิ่งนี้กับคุณ" เป็นอีกครั้งที่เจ้านายของฟาร์มพยายามรอมชอม "ก่อนหน้านี้คุณตบฉันครั้งหนึ่งเมื่อครั้งก่อนสำหรับการพยายามจะจูบคุณ จำได้ไหม?"
ลีโอเน่ยังคงควานหาลิ้นตัวเองมาพูดไม่ได้ และใบหน้าของเธอแดงก่ำ และหายใจหอบเบาๆ
มันไม่ใช่แบบนั้นซะที่เดียว .. อันที่จริง เธอนั่นแหละที่เป็นฝ่ายยั่วยุเขาใช่หรือไม่
และเมื่อเวลาค่ำมาถึง ลีโอเน่ไปที่ห้องของเธอก่อนเวลา มันเป็นรังอบอุ่นสีขาวเล็กๆ ที่ปูด้วยผ้าห่มแสนสบายซึ่งเธอจัดและตกแต่งเอง มีหน้าต่างสี่เหลี่ยมเล็กๆ ตัดผ่านท่อนซุงและหลายคืนหิมะได้พัดมาบนเตียงของเธอ เธอรักที่หลบภัยเล็กๆ น้อยๆ ของเธอที่นี่ แต่คืนนี้อากาศหนาวเย็น เป็นครั้งแรกในฤดูใบไม้ร่วงปีนี้ และแม้ว่าแสงตะเกียงจะทำให้ห้องสว่างขึ้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ห้องอุ่นขึ้นอย่างเห็นคุณค่า มีเตาผิงหินอยู่ที่มุมหนึ่งขิงห้อง แต่เนื่องจากเธอละเลยที่จะนำฟืนเข้ามา เธอจึงไม่สามารถจุดไฟได้
สาวน้อยจึงเปลื้องผ้า เป่าตะเกียง แล้วเข้านอน ในไม่ช้าลีโอเน่ก็อบอุ่น และความมืดในห้องเล็กๆ ของเธอก็ดูดีสำหรับเธอ การนอนหลับที่เธอรู้สึกว่าจะไม่มีวันมาถึงในคืนนั้น เธออยากจะคิด เธออดไม่ได้ที่จะคิด และเธอพยายามระงับความคิดฟุ้งซ่านของเธอ แต่ลอร์ดอาเธอร์คือผู้ครอบครองตำแหน่งที่สำคัญที่สุดในความคิดที่หลากหลายของเธอ ซึ่งเป็นข้อเท็จจริงที่ค่อนข้างน่าทึ่งและไม่สามารถอธิบายได้ เธอพยายามที่จะเปลี่ยนมัน แต่ก็เปล่าประโยชน์! เขายืนกรานบนเก้าอี้อุ่นสบายสีขาวของเขาที่หน้าเตาผิง ในมือมีแก้ววิสกี้ เขามาหาเธอ มาตกลงกับเธอด้วยข้อเสนอที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน และด้วยความโกรธและการไม่ยอมรับของเธอ เสียงพึมพำที่ฉุนเฉียวและแปลกประหลาดของเขาที่ตามหลอกหลอนเธอ ด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น การยอมจำนน และการพูดจาเย้ยหยันเธอเรื่องความหึงหวง
"ใช่ แน่นอน ฉันคิดว่าฉันหึง"
ค่ำคืนยืนหยัดและเติบโตยาวนานพร้อมกับคำพูดยอมรับความรู้สึกที่ตรงไปตรงมาของเจ้าของฟาร์มของเธอ
และมันก็ยังจะมีเรื่องอย่างอื่น ระหว่างความสัมพันธ์ของเขาและเธอ
บทที่ 3 : หนาวเหรอที่รัก
เมื่อเธอได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู มันก็มาพร้อมแสงตะเกียง
"เป็นอีกครั้งเหรอที่คุณชอบละเลยเรื่องของฟืนในเตาผิง" เสียงเขาพูดเรียบๆ พร้อมก่อไฟในเตาผิงของเธอด้วยมัดฟืนแห้งที่เขาถือมาด้วย ลอร์ดหนุ่มรู้ดี ลีโอเน่ชอบทำร้ายตัวเองเล็กๆ น้อยเวลาที่เธอและเขาโกรธกันเสมอ และเขารู้ดีว่าเธอเป็นเช่นนี้เพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากเขามากกว่าเคย
ไม่ใช่ความผิดของเธอ เป็นความผิดของเขาเองที่ตามใจเธอมากเกินไป จะกลายเป็นเด็กโอหัง เอาแต่ใจไปมาก
ลีโอเน่ ถูกฝังอยู่ใต้ผ้าคลุมหนาๆ ของเธอและหลับตาครึ่งหนึ่ง แต่เขาเห็นว่าเธอกำลังจ้องมองเขาผ่านขอบขนตาสีเข้มทรงเสน่ห์ของเธอ เขานั่งลงที่ขอบเตียง เธอซุกตัวอยู่ ดึงผ้าห่มคลุมขึ้นมาเหนือคางของเธอ
“หนาวเหรอที่รัก”
"ไม่ เอ่อ หนูหมายถึง..ใช่ คืนนี้อากาศหนาว" เธอตอบเสียงอู้อี้ ขณะที่เขากดริมฝีปากของเขามาไว้ที่ปากของเธอและเปิดมัน
“เราจะแก้ให้หายยุ่งเหยิงในภายหลัง” เขากระซิบบอกเธอเบาๆ “ในขณะเดียวกัน—”
เขาจับมือเธอแรงๆ ดึงเธอเข้ามาหาเขาแล้วจูบปากเธอทันที
ครานี้เธอดีดตัวขึ้นราวกับถูกไฟช็อต พยายามดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนแกร่ง แต่เขากลับดึงเธอเข้าหาและโอบกอดเธออย่างโกรธจัด จากนั้นด้วยเสียงร้องคร่ำครวญแปลกๆ เธอจึงเหวี่ยงศีรษะไปข้างหลังและจับบ่ากว้างเขาเอาไว้ระหว่างมือนุ่มๆ ทั้งสองของเธอ
เขาส่งเสียงที่ฉุนเฉียว เพราะเขารู้สึกท่าทีของหลังการเคลื่อนไหวในเชิงปฏิเสธของเธอ
"ทำไมล่ะ ในเมื่อคุณต้องการความสุขอันแสนขมขื่น ความทุกข์ยากแบบเดียวดายไม่ใช่หรือ?"
"ก็แล้วทำไม หนูไม่ควรโกรธหรือไง คุณกำลังยัดเยียดหนูไปแต่งงานกับผู้ชายอื่น"
"มันเป็นความต้องการของพี่วิลเลี่ยม และไรอันก็ดูเหมือนจะชอบคุณอยู่แล้วตั้งแต่เด็ก"
เขาระเบิด และการแสดงออกบางอย่างของความดื้อรั้นซึ่งไม่ได้กระทบเขาในตอนแรก ทำให้เขารู้สึกเย็นชาในตอนนี้ เขาผลักเธอออกไป แต่เธอยังคงอยู่ที่นั่น ค่อนข้างซีด สำลัก หลับตาลง จากนั้นความโกรธของลอร์ดอาเธอร์ก็หายไป ด้วยเสียงร้องไห้เล็กๆ เขาลุกเดินออกไปอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านและกลับเข้ามาหาเธอและจับตัวเธอไว้อีกครั้ง
"เรื่องนั้นหนูไม่เคยรู้ แล้วมันเลี่ยงไม่ได้เหรอ" สาวน้อยไม่ยินยอมจะลดละความโกรธ เพราะคิดว่าคนตัวโตอ่อนล้าที่จะอธิบายให้เธอฟัง
"ฟังนะ ลีออน" เสียงอ่อนลง เขามักจะรู้สึกทุกข์ยากกับเสียงร้องไห้ของเธอ "ยังไม่มีใครรู้เรื่องของเรา ฉันยังหาวิธีอธิบายที่อะลุ่มอล่วยให้แม่ที่ชราแล้วไม่พบ ซึ่งคุณก็รู้ว่าแม่ของฉันต้องตกใจมาก เพราะ .. เอ่อ ฉันแก่กว่าราวพ่อ ที่เธอก็เรียกฉันว่า..แด๊ดดี้" ลอร์ดหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่ใบหน้าแดง "และถ้าคุณไม่อยากแต่งงาน มันจะง่ายกว่าถ้าคุณจะตั้งท้อง และแม่ของฉันอาจจะใจอ่อนเพื่อเห็นแก่หลาน .. อาเธอร์ตัวน้อยของเรา" คำว่า 'อาเธอร์ตัวน้อยของเรา' ในยามปกติเขาอาจทำให้เธอร้องไห้และหัวเราะพร้อมกันได้ เพราะเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าลูกคนแรกของเขาจะเป็นหญิงหรือชาย แต่คำตอบในหนทางออกของเขาในสายตาคนที่หวาดระแวงและรู้สึกไม่มั่นคงในสถานการณ์ในปัจุบันของเธอ การตีความมันจึงดูผิดพลาด เย็นชา เหมือนเขาไม่ได้สนใจความหวาดกลัวของเธอ แม้แต่กับครั้งแรกที่เขาขโมยความบริสุทธิ์ของเธอไปครอบครอง โดยเธอเองที่ก็เผลอไผลใจอ่อน แต่ตอนนี้เธอจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกหน เพราะเขากำลังจะผลักไสเธอไปแต่งงานกับคนอื่น ดังนั้นเธอจึงพยายามดิ้นรนและร้องว่า
"จะให้หนูท้องไม่มีมีพ่อเหรอ! ไม่! แดดดี๊ หนูขอร้อง ปล่อยหนูซะ ถ้าคุณไม่ได้ต้องการ—"
เธอรู้ดีว่าเขาชอบเด็กมาก รักเด็กมาก เขาอยากมีลูก แต่เขาไม่เคยต้องการภรรยา แต่เธอก็พูดไม่จบเพราะคนพูดสะอึกกับการถูกเขาจับเธอกดทับด้วยร่างหนาหนักของเขา ที่พยายามทำให้เธอยอมจำนน
"ไม่ ไม่ใช่! ฉันต้องการ เขาจะเป็นลูกของฉัน นี่! เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งดื้อ ไม่ฟังเหตุผล!"
คนตัวโตเริ่มฉุนที่คนใต้ร่างดิ้นรนผลักไสเขาอย่างแสนงอน และพยายามจะกลิ้งหนีอีกหน
“เหตุผลคุณอ่อน อ๊ะ! ไม่ ปล่อยหนูไปนะ”
สำเนียงของเธอปะปนด้วยความโกรธเกรี้ยวมากจนเขาต้องยอมละทิ้งเธอ จากนั้นเขาก็เถียงกับตัวเองว่าจะโยนเธอลงบนพื้นอย่างไร้ความปรานีและละเมิดเธอดีหรือไม่ แต่ดวงตาที่สับสนของเธอทำให้เขาใจอ่อนยวบลง
หากทว่า เขาก็มีความต้องการของเดรัจฉาน และเขาก็ยอมพ่ายแพ้เช่นทุกครั้งเพราะความงดงามที่ปราณีตของเธอ
ลอร์ดหนุ่มมองดูเธอหอบและยกแขนทั้งสองข้างมากันตัวเขาไว้ เธอถอยหลังพิงผนังเตียง ผิวหน้าของเธอแดงเพราะออกแรงผลักไส โดยไม่ยอมสบตาเขาอีกหน .. แต่เขาก็มุ่งมั่นเกินกว่าจะถอยหลัง
"คุณอ้วนท้วน อวบอัดขึ้นกว่าตอนกลับมาที่นี่ช่วงแรกๆ แน่ใจนะว่าไม่ท้อง?"
เขาตั้งข้อสังเกตเธอด้วยดวงตาที่คมกริบกว่าสายตาของเหยี่ยวภูเขา และหนนี้คนถูกถามทำท่ากัดริมฝีปากแน่นแก้มแดง พร้อมกับสั่นศีรษะปฏิเสธโดยไม่ยั้งคิด
“ฉันต้องรักคุณจริงๆ แม้กระทั่งคุณวิงวอนและปฏิเสธ—”
เขาพูดขณะที่นิ้วเรียวขยับขึ้นๆ ลงๆ เคาะบนหัวเตียงอย่างหงุดหงิด ในตอนที่เธอประสานมือไว้เพื่อกันเขาให้ถอยห่างออกไปแต่ไม่สำเร็จ เขารวบมือเล็กๆ ของเธอมากำ ความกลัวของเธอทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น กระตือรือร้นที่จะสอนบทรักกับเธอในแบบอื่นๆ
"บอกฉันซิ จิ้งจอกน้อยลีออน!" เขาคำรามอย่างโกรธเคือง "หัวใจคุณทำมาจากอะไร"
“ไม่” และเธอเบิกตากว้างซึ่งฉายประกายไฟประหลาด
เขาถอดเสื้อผ้าและชำเลืองมองดูใบหน้าของลีโอเน่อย่างรวดเร็ว มันถูกซ่อนอยู่ในความมืด แต่บางครั้งก็ถูกเปลวไฟของไฟที่ร้อนแดงเผยออกมา
เรื่องนี้มีแนวโน้มว่าอาจจะมีตอนพิเศษเพิ่มมาให้ แต่จะวางทันในวันสองวันนับจากนี้ทันหรือไม่ กรุณาติดตามข่าวสารความคืบหน้าได้ที่เพจนิยายของ @แมงมุมใต้เตียง ที่ facebook หรือที่หน้าเพจที่ readAwrite นะคะ
*☆∴｡ คุยกันท้ายเรื่อง .. พ่วงเรื่อง Covid-19 ｡∴☆*
จะบอกว่า.. ช่วงนี้เรายังอยู่ในช่วงสภาวะ Covid -19 ระบาดไม่เลิกรานะคะ แถมยังคิดค้นหายาต้านไม่ได้ ดังนั้น เราทุกคนยังต้องรักษาระยะห่างระหว่างคู่รักกันอยู่ค่ะ .. และ .. โปรดจำให้ขึ้นใจ .. ว่า .. กับนิยายใต้เรื่องราวเหล่านี้มันถูกสร้างขึ้นมาในแบบเรื่องเล่าเรื่อยเปื่อย ที่ไม่ได้มีสาระมากพอจะไปอ้างอิงกับสิ่งใดได้เช่นเคยนะคะ และเพราะเนื้อหาการนำเสนอ จุดประสงค์และเจตนาที่สร้างผลงานนี้ขึ้นมาก็เพื่อให้อ่านกันเพลินๆ มันจึงเป็นเรื่องที่ไม่ได้มีอยู่จริง หรือเกิดขึ้นจริงแต่อย่างใด มันเป็นเพียงเรื่องที่สมมุติขึ้นมาไว้ใช้สำหรับนั่งอ่าน นอนอ่านกันในวันว่างๆ เท่านั้นค่ะ
ฉะนั้นจึงแน่ใจได้เถอะว่า ฉากบางฉากจึงเป็นเรื่องเล่าโลดโผน จนยากที่จะมามัวมองหาความสมเหตุสมผลใดได้ ยิ่งเพราะบางตอนที่เทียบกับใน 'ยุคสมัยโควิด-19 นี้' มันจึงแทบถือได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องเล่า Fantasy พิสดารเกินกว่าจะเกิดขึ้นจริงนะคะ เพราะเราต้องยอมรับให้ได้ว่าเชื้อไวรัสตัวนี้มันได้เข้ามาเปลี่ยนวิถีชีวิตของมนุษย์เราแล้วค่ะ แหะๆ .. (หัวเราะแห้ง) เพราะฉะนั้นกรุณาอย่าไปทดลองเล่นแผลงๆ กันนะคะ .. โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาวะที่เชื้อไวรัสโควิดติดกันได้ง่ายแม้เพียงลมหายใจ แถมยังจะ 'ฝีดาษลิง' ที่ต่อให้ป้องกันอย่างไรแต่ถ้าไปสัมผัสคนมีเชื้อก็ไม่ปลอดภัยเช่นกัน (อันนี้จริงจัง โปรดระวังด้วยค่ะ)
อนึ่ง ที่นักเขียนจำเป็นต้องแจ้งชี้แจงเอาไว้ ณ ตรงนี้ก็เพราะเกรงว่าเผื่อบางทีจะมีนักอ่านท่านใดที่เข้าใจอะไรยากพลัดหลงผ่านเข้ามา
จึงมิได้มีเจตนาติติงผู้ใดเลยจริงๆ
รักเช่นเดิม..เพิ่มเติมความห่วงใย .. จาก .. ' แมงมุมใต้เตียง ' : writer ..
อย่าลืมติดตามผลงานใหม่ๆ ได้ที่ website นิยายใต้หมอน ของ 'แมงมุมใต้เตียง' นะคะ
https://sites.google.com/view/kor-na-konnan
